مست عشقم مست شوقم مست دوست

مست عشقم مست شوقم مست دوست

مست مستم لیک مستی دیگرم
امشب از هر شب به تو عاشق ترم

راست گویم یک رگم هشیار نیست
مستم اما جام و می در کار نیست

مست عشقم مست شوقم مست دوست
مست معشوقی که عالم مست اوست

نیمه شب ها سیر عالم کرده ام
رو به ارواح مکرم کرده ام

نغمه ی مرغ شبم پر میدهد
سیر دیگر حال دیگر می دهد

ساقیم پیمانه رالبریز کرد
باده ی خود را شرار انگیز کرد

حالت مستی و مدهوشی خوشست
وز همه عالم فراموشی خوشست

مستی ما گر ندانی دور نیست
باده ی ما زاده ی انگور نیست

ای حریفان جام من جام منست
وندرین پیمانه پیمان منست

چیست پیمان ؟ نغمه ی قالوابلا
میزند هر لحظه در گوشم صلا

کای تو در پیمان من هشیار باش
خواب خرگوشی بنه بیدار باش

بند بگسل نغمه زن پر باز کن
این قفس را بشکن و پرواز کن

این ندا هر شب مرا مستی دهد
زندگانی بخشد و هستی دهد

هاتفی گوید مرا در بیت بیت
ای قلمزن مارمیت اذ رمیت

ما قلم را در کفت جان می دهیم
ما به شعرت نور عرفان می دهیم

گر تو را شوری بود از سوی ماست
طاق نه محراب تو ابروی ماست

ما به جامت شربت جان ریختیم
ما به شعرت شور عرفان ریختیم

روشنی ها از چراغ عشق ماست
بر کسی تابد که داغ عشق ماست

دوستان این نور مهتاب از کجاست ؟
در تن من جان بیتاب از کجاست ؟

در سکوت شب دلم پر میزند
دست یاری حلقه بر در می زند

شب بر آرم ناله در کوی سکوت
عالمی دارد هیاهوی سکوت

برگ ها در ذکر و گل ها در نماز
مرغ شب حق حق زنان گرم نیاز

بال بگشاید ز هم شهباز من
می رود تا بیکران پرواز من

از چراغ آسمان ها روشنم
پر فروغ از نور باران تنم

روشنان آسمانی در عبور

نور ونور ونور ونورو نور و نور

می رسم آنجا که غیر از یار نیست
وز تجلی قدرت دیدار نیست

بهر دیدن چشم دیگر بایدت
دیده یی زین دیده بهتر بایدت

چشم سر بیننده ی دلدار نیست
عشق را با جان حیوان کار نیست

چشم ظاهر در بهائم نیز هست
کوششی کن چشم دل آور به دست

باغبان را در گلاب و گل ببین
ذکر او در نغمه ی بلبل ببین

عشق او در واژه ها جان می دمد
در کلامم نور عرفان میدمد

طبع خاموشم سخن پرداز از اوست
بال از او نیرو از او پرواز از اوست

عقل ها ز اندیشه اش دیوانه است
شمع او را عالمی پروانه است

دیده ی خلقت همه حیران اوست
کاروان عقل سرگردان اوست

در حریم عزت حی ودود
آفتاب و ماه و هستی در سجود

یک تجلی عقل را مجنون کند
وای اگر از پرده سر بیرون کند

گه تجلی آتشم بر جان زند
جان من فریاد ده فرمان زند

آری آری می توان موسی شدن
با شفای روح خود عیسی شدن

روح میگوید اگر چه خاکی ام
من زمینی نیستم افلاکی ام

راه هموارست رهرو نیستم
بی سبب در هر قدم می ایستم

هر زمان آن حالت دلخواه نیست
جان روشن گاه هست و گاه نیست

تشنه کامم لیک دریا در منست
گر شفا خواهم مسیحا در منست

باغ هست و ما به خاری دلخوشیم
نور هست و ما به نازی دلخوشیم

دعوت حق گویدم بشتاب سخت
تا بتازد بر سرت خورشید بخت

از نفخت فیه من روحی نگر
تا کجا پر میشکد روح بشر

گر شوی موسی عصا در دست تست
خود مسیحا شو شفا در دست تست

طور سینا سینه ی پاک شماست
مستی هر باده از تاک شماست

از شجر آواز ها را بشنوی
زنده شو تا رازها را بشنوی

وادی ایمن درون جان تست
کشتن فرعون در فرمان تست

پاک شو پر نور شو موسی تویی
جان خود را زنده کن عیسی تویی

غرق کن فرعون نفس خویش را
محو کن فکر خظا اندیش را

ساقیا آن می که جان سوزد کجاست ؟
نور حق را در دل افروزد کجاست ؟

مایه ی آرام جان خسته کو ؟
از شرابی مستی پیوسته کو ؟

بارالها بال پروازم ببخش

روح آزاد سبکتازم ببخش

عاشق بزم تو ام ،راهم بده
عقل روشن ،جان آگاهم بده

مهدی سهیلی